Rozdział 3. Poznając prawdę.

No nic, musicie jakoś sobie z tym poradzić, próbowałam już chyba wszystkiego i nic ;/ Przepraszam was, że tak długo to trwało... Na dodatek się rozchorowałam x.x No dobra, miłego czytania. Mam nadzieję, że rozdział się wam spodoba :)
Jeszcze raz przepraszam, postaram się już częściej dodawać rozdziały. :l

P.S. Czytasz? Zostaw komentarz! :)
_________________________________________________________________________________

Dziewczynę zamurowało. Harry i Parvati? Co prawda byli razem na Balu  Bożonarodzeniowym, ale nie sądziła, że może być z tego coś więcej.                                                                                                          – Ooo. Witaj Mionko. – powiedział Wybraniec, odrywając się od wyżej wymienionej;                                 Szatynka nadal nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Po chwili chłopak pożegnał się z Patil i ruszył w stronę drzwi, zakładając pelerynę niewidkę. Jednak zanim wyszedł z Dormitorium szepnął do Hermiony: „Później ci wyjaśnię.”                                                                                                                                                   - Co jest Granger, zaskoczona? – syknęła wrogo jedna z bliźniaczek, siedząc na swoim łóżku;                     - Prawdę mówiąc nieco tak. – odpowiedziała szczerze druga Gryfonka;                                                       - Sugerujesz, że nie zasługuję na kogoś takiego jak  Harry?! – zdenerwowała się niepotrzebnie przedmówczyni Herm;                                                                                                                                - Niczego nie sugeruję, uspokój się… - powiedziała ze spokojem Miona – Po prostu, nie wiedziałam, że coś do siebie czujecie.                                                                                                                                 Parvati tym razem się nie odezwała, ale zmierzyła  Hermionę wściekłym spojrzeniem i wyszła z Dormitorium, udając się, prawdopodobnie do pokoju wspólnego Gryffindoru. Nieco zaskoczona Hermi, postanowiła zakończyć  ten niezwykle dziwny dzień jakimś spokojnym akcentem,  więc sięgnęła po książkę i pogrążyła się w lekturze, starając się nie myśleć o tym co się wydarzyło. Nie miała  jednak pojęcia, że to jeszcze nie wszystko…

Natomiast pewien Ślizgon inaczej spędzał ten wieczór. Draco był zajęty rozmyślaniem nad tym co się zdarzyło za dnia. Leżąc z założonymi za głowę rękami , rozmyślał o Gryfronce.  Od kiedy stał się tak miły dla tej głupiej szlamy? Dlaczego za nią poszedł i czemu próbował ją ocalić? A co ważniejsze czemu ona uratowała jego? Czyżby nawet taka szlama jak Granger się w nim kochała? Musiał przyznać, że wiele się zmieniło w niej od czasu wojny. Lecz nic nie zmieni tego, jaka płynie w niej krew.  Jednak nie mógł wyrzucić jej widoku, gdy już myślał, że jest po wszystkim i wtedy zobaczył ją… Wyglądała tak pięknie, te kasztanowe loki opadające na jej twarz o oliwkowej cerze… Te brązowe, cudne oczy, które zapierały mu dech w piersi…                                                                                                                                           - Stary, nad czym tak myślisz? – jego rozmyślania o uroczej Gryfonce przerwał Blaise;                                 - Nad niczym szczególnym. – odpowiedział jakby zbudzony z głębokiego snu Dracon.                                 – Tak? A co robiłeś między godziną… - zaczął wyraźnie rozbawiony Diabeł, jednak nie dokończył wypowiedzi, gdyż w jego stronę poleciała ciemno- zielona poduszka;                                                           - Zamknij się już.  – warknął młody Malfoy, zły na siebie za wcześniejsze myśli;                                             – Uuu… Ktoś tu jest nie w sosie. – mruknął czarnowłosy chłopak z szerokim uśmiechem , po czym wyszedł, nie chcąc narażać się na złość Księcia Slytherin’u,  pogrążonego w myślach o wydarzeniach minionego dnia.      
                                                                                         
Zmęczona Gryfonka nawet nie wiedziała kiedy, powoli zaczęła zasypiać. Niewiele zdążyła przespać, gdy zaczęły nawiedzać ją różne wizje… Były to zmieszane ze sobą różne wydarzenia, miejsca, dźwięki, rozmowy, nawet krzyki… Widziała migające obrazy…. Jakby fragmenty z czyjegoś życia, przeplatające się między sobą,  które jednak nigdy się nie wydarzyły: Zakazany Las, do którego wbiegała jakaś  mroczna postać; ją i Dracona Malfoy’a trzymających się za ręce z zamkniętymi oczami szepczący jakieś tajemnicze wersy, których nie rozumiała; uciekający, przerażony tłum Czarodziei z którego wyłapywała tylko  pojedyncze, znajome twarze; Krzyki, płacze, nieznane głosy, błagające o litość; magiczne stworzenia  gromadzące się razem, jednoczące siły; śmierć tak wielu niewinnych; panika; i na końcu, ten błysk zielonego światła w jej oczach, które było tak realne, iż wydałoby się, że to już koniec…
 Dziewczyna obudziła się z krzykiem. Poczuła ulgę, że to tylko sen, ale miała dziwne przeczucie, że musi się pojawić w Zakazanym Lesie. Teraz. Nie wiedząc co robi, wstała z łóżka. Jej krzyk, na szczęście nie obudził Lavender  ani  Parvati. Obie dziewczyny miały wyjątkowo mocny sen. Hermiona nie zważając już na nic i kierując się instynktem,  rzuciła Lumos, ubrała płaszcz i założyła buty.  Następnie użyła zaklęcia kameleona, po czym włożyła różdżkę do kieszeni  i ruszyła korytarzami Hogwartu, starając się zachowywać najciszej jak potrafi.                                                                                                                                             Zdziwiło ją, że nie natknęła się na Filcha ani panią Norris, z kolei widziała prefektów poszczególnych domów. Wybiegła z Zamku i jak najszybciej  pomknęła do swojego celu. Mknęła w stronę tego miejsca, kierując się jedynie instynktem. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś podobnego. Nie myślała nawet o skutkach i przyczynach swoich działań. Po prostu musiała to zrobić…  Gdy dotarła w końcu do Zakazanego Lasu. Rozejrzała się dookoła. Nie było tam niczego, co mogłoby zwrócić uwagę kogoś, kto  zobaczył już  tak wiele jak Hermiona. Już postanowiła, żeby wrócić, gdy usłyszała szelest.                                                        – Ktoś tu jest ? – usłyszała głos, który mogła przysiąc, że dobrze znała – Pytałem czy ktoś tu jest?!  - odezwał się po raz drugi chłopak;                                                                                                                Zaskoczona Gryfonka wyciągnęła różdżkę. Kto o tej porze mógł być w tym miejscu? Nagle postać zaczęła wyłaniać z ciemności i brunetka ujrzała twarz zaskoczonego blondyna. Zrzuciła z siebie zaklęcie kameleona, na co zadrżała.                                                                                                                                           – Malfoy, co ty tu robisz? – zapytała, nie kryjąc swojego zdumienia;                                                             - Granger? Śledzisz mnie? – spytał chłopak, który również nie spodziewał się spotkać jej tej nocy  ̶  Rozumiem, że chciałaś się ze mną spotkać, ale wystarczyło się umówić, a nie ściągać mnie tu patronusem.  – dodał, po czym uśmiechnął się złośliwie;                                                                                                       - Nigdy w życiu, mnie też tu coś ściągnęło. – rzekła zamyślona dziewczyna;                                                     ̶  Nieco przerażające… ̶  parsknął książę Slytherinu – Jak mój najgorszy koszmar. Ciemna noc, zakazany las, Granger...                                                                                                                                               ̶  Chcesz oberwać, jak na trzecim roku, Malfoy? – Miona zmrużyła oczy;                                                      ̶  Może najpierw ustalimy po co właściwie tu jesteśmy?                                                                                ̶  No właśnie… Jakim cudem trafiliśmy w tym samym czasie, w to samo miejsce… To nie może być przypadek… Ktoś chyba chciał nas tutaj ściągnąć…                                                                                 Draco otworzył usta, żeby coś powiedział, jednak nie zdążył, gdyż przerwał mu głośny krzyk.                        ̶  Spójrz!                                                                                                                                               Chłopak odwrócił głowę i spojrzał w miejsce, które wskazywała dziewczyna. Po środku ciemnego lasu wyraźnie błyszczało coś czerwonego. Hermiona bez wahania ruszyła w stronę tajemniczego przedmiotu. Zaciekawiony Ślizgon wpatrywał się przez chwilę w szkarłatny blask, a następnie ruszył za  szatynką.             Podchodząc coraz to bliżej światła, Miona czuła chłód, nieraz przeszył ją dreszcz. Za sobą słyszała szelest towarzyszący krokom swojego wroga. Dlaczego właśnie z nim musiała znaleźć się w tym miejscu?               Gdy była blisko owego rzeczy, która przypominała diament, lecz o krwistym kolorze. Było coś kuszącego w owym kamieniu. Młoda Czarownica zapragnęła dotknąć  tego obiektu, wyciągnęła dłoń w jego stronę. Jej palce, jej niemal stykały się z przedmiotem...                                                                                                 ̶  Granger, zostaw to! – krzyknął jej rówieśnik, który właśnie podbiegł do miejsca w którym stała ona; Wtedy obudził się w niej zdrowy rozsądek.  Hermiono oszalałaś? – pomyślała dziewczyna – Przecież to może być przeklęty kamień.                                                                                                                          ̶  Ten kamień, on wprowadził mnie w jakiś dziwny trans…                                                                             ̶   Nie dziwię się, nie zauważyłaś, że to Kamień Bogini Li’An?! – warknął Ślizgon                                         Gryfonka otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.   ̶  Nie sądziłam, że on istnieje…                                          - To teraz już wiesz. Masz pojęcie jakie nieszczęście mogłaś na nas sprowadzić?! Przez twoją głupotę szlamo moglibyśmy zginąć!                                                                                                                            ̶  Nie krzycz na mnie! To nie moja wina, nie wiedziałam...                                                                              ̶  O! No proszę, panna Wiem-to-wszystko czegoś nie wiedziała! Cóż za niezwykła wiadomość, trzeba urządzić święto! Zapiszę to sobie w kalendarzu!  ̶  ironizował uczeń Hogwartu;                                              ̶  Zamknij się Malfoy! Trzeba odkryć co on tu robi... – w tym momencie dziewczyna sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyjęła z niego niebieską chustę, po czym owinęła nią kamień, po czym wzięła przedmiot w rękę   – Musimy powiadomić o tym dyrektorkę.                                                                                                      – Taa, bo na pewno coś  z tym zrobi.                                                                                                          – Co masz na myśli? – Gryfonka spojrzała na niego z zaciekawieniem, chowając artefakt;                               ̶  Naprawdę uważasz, że McZgorzkniałaDyrektorka tak łatwo przyjmie do wiadomości, że cały Magiczny Świat jest po raz kolejny zagrożony? Mam ci przypomnieć co zrobił Knot na myśl o tym, że świat, który jego pokolenie z takim wysiłkiem starało się odbudować? Czekaj...Hmm... Niech pomyślę. Nic!                  - Malfoy! To McGonagall, ona na pewno coś zrobi! Przecież… ̶  lecz Gryfonce nie dane było skończyć swą wypowiedź, ponieważ ktoś jej przerwał:                                                                                               -  Niestety, myślę Dracon ma tym razem rację, ludzie nie chcą wierzyć, że zło z którym udało im się zwyciężyć, po latach patrzenia na wszystkie krzywdy i śmierci osób niewinnych, ma powrócić…            

~♥~Panna BlackDragon~♥~